کاشت موی طبیعی یکسری محدودیت های بالقوه دارد که یکی از اصلی ترین آنها محدود بودن تعداد جلسات قابل انجام کاشت مو در هر شخص است. دلیل این محدودیت آن است که تعداد موهای قابل برداشت از ناحیه دهنده مو بیشتر از حد معین نیست (تقریبا 10 – 8 هزار تار مو).
شخصی که می خواهد کاشت موی طبیعی انجام دهد غالبا در ذهن خود دارای یکسری فکرها و پیش داوری ها از کاشت موی طبیعی و نتیجه های آن است که با واقعیت ها خیلی فاصله دارد و لازم است که تصور وی با معاینه درست و مشورت روشن شده و متوجه واقعیت های عمل شود.
تعدادی از فکرهای اشتباه عمومی در مورد کاشت موی طبیعی و نتیجه های آن در زیر آورده شده است:
در کاشت مو یک گرافت به وسیله ایجاد یک شکاف خیلی ظریف وارد پوست می شود. این سوراخ (بااینکه خیلی کوچک است) بههرحال فضایی را اشغال می کند. اگر ناحیه مورد نظر کاملاً طاس باشد هیچ مشکلی به وجود نخواهد آمد. ولی اگر بخواهیم کاشت مو را در لا به لای موهای موجود (بخصوص اگر این موها ضخیم و باکیفیت باشند) انجام دهیم لازم است که فضای کافی در بین موها وجود داشته باشد تا بتوان آن شکاف را ایجاد نمود.
در حقیقت تا هنگامی که بیشتر از 50 درصد از تراکم موها کاسته نشده است به دلیل ناکافی بودن فضای (خالی ازنو) در بین موهای موجود شخص نمی توان در میان آنها شکاف ایجاد کرد و اگر هم به زور این کار را انجام دهیم اولاً ممکن است به پیاز موهای اطراف آسیب وارد شود و ثانیاً حتی دگرآسیبی به پیاز موهای اطراف وارد نشود این پیاز ها مزاحم پیاز موی کاشته شده بوده و لذا در حین درآمدن موی کاشته شده به احتمال زیاد کیست مویی و جوش های چرکی بدفرم ایجاد می گردند. این ضایعات موجب اختلال در بیرون آمدن موهای کاشته شده گردیده و نتیجه های کاشت مو را خراب می نمایند.
پس منطقی است که کاشت موی طبیعی را هنگامی انجام دهیم که دست کم 50 درصد از موهای یک ناحیه از سر دچار ریزش شده اند تا بتوان کاشت مو را بدون مشکل انجام داد و شخص هم از نتیجه های آن لذت ببرد.
در کاشت موی طبیعی شکاف های خیلی ظریفی برای قراردادن گرافت ها در پوست ناحیه طاس ایجاد می شود. اگر این شکاف ها خیلی به همدیگر نزدیک باشند پوست بین آنها پاره شده و دو شکاف کوچک تبدیل به یک شکاف بزرگ می شود که چیز مطلوبی نیست. پس مجبور هستیم یک فاصله دست کمی را مراعات کنیم. فاصله فوق حدود 3-2 برابر فاصله بین موهای با تراکم عادی بوده و به همین نسبت همیشه تراکم موهای کاشته شده در جلسه اول کمتر از تراکم موهای عادی است.
در جلسات بعدی می توان این فاصله را کمتر و کمتر کرد (البته با توجه به محدودیت تعداد موهای قابل برداشت از پشت سر) ولی به هرحال هیچگاه از نظر فاصله بین موها مانند موهای طبیعی نخواهدشد و بالطبع تراکم کاملاً شبیه موهای طبیعی هم بوجود نخواهدآمد.
تراکمی که می توان بطور معمول در جلسه اول کاشت مو ایجادکرد 35 – 30 گرافت در هر سانتیمتر مربع است که آن را می توان در جلسات بعدی به 50 – 45 افزایش داد. تبلیغات رسانه ها بخصوص مطبوعات و کانال های ماهواره ای مبنی بر ایجاد تراکمی شبیه تراکم موی عادی (و گاهی بیشتر از تراکم موی طبیعی !) شیادی محض بوده و درست نمی باشد.
بعنوان یک اصل کلی فقط تا حدی می توان از موهای ناحیه دهنده مو برداشت کرد که آسیبی به ناحیه برداشت وارد نشده، پوست تحمل برداشت را داشته باشد و در ضمن نمای ظاهری آن هم بدشکل و بدفرم نشود.
پس معین می شود که حتی در بهترین شرایط تعداد موهای قابل دسترس برای کاشت در ناحیه طاس محدود است. حداکثر موی قابل برداشت در یک جلسه FUT چهار تا پنج هزار تار مو (غالبا 4 – 3 هزار) و در یک جلسه به روش FIT بسته به معینات پوست و موی شخص پنج تا شش هزار تار مو (غالبا 5 – 4 هزار) است.
اغلب بیماران پس از یک جلسه کاشت موی طبیعی موفقیت آمیز و با مشاهده تراکم کمتر از طبیعی درناحیه کاشت درخواست کاشت موی مجدد را در همان ناحیه می کنند با این تصورکه تراکم موهای کاشته شده بیشتر و بیشترشود. اگرچه از نظرتئوری این کار عملی است ولی یک نکته ظریف درآن وجود دارد. کاشت موی مجدد مستلزم برداشت مجددا مو از ناحیه دهنده است و با این کار تعداد موهای موجود در بانک موی شخص کمتر و کمترمی شود. با کم شدن این موها دیگر مویی برای کاشت موی بعدی درمناطق طاسی که در آینده بوجودمی آیند (که حتماً این اتفاق می افتد زیرا ریزش موی مردانه یک روند رو به جلو و دائمی است) باقی نمانده و بعداً مشکلاتی از نظر زیبایی برای بیمار بوجود می آید.
تصور کنید که برای شخص3 – 2 بار کاشت مو در جلوی سرانجام دهیم تا تراکم خیلی خوب بوجود آید و طبیعی است که تعداد موهای قابل برداشت از بانک موی پشت سر هم به شدت کاهش پیدا می کند. پس از گذشت چند سال موهای بخش های عقب ناحیه کاشته شده دچار ریزش موی مردانه شده و نیاز به کاشت مو پیدا می کنند ولی متأسفانه مویی در پشت سر نمانده تا این کار را انجام دهیم. پس به عنوان یک اصل بایستی همیشه در برداشت مو از ناحیه دهنده جانب احتیاط را مراعات کرد و برای آینده هم ذخیره ای باقی گذاشت.
این مسئله به هیچ عنوان صحت ندارد و اصولاً ماهیت انجام کار در کاشت موی طبیعی طوری است که هیچ ارتباطی با عوامل سرطان زای پوست ندارد. اصلی ترین عوامل دخیل در سرطان پوست عبارتند از: ژنتیک، برخی مواد معدنی مثل آرسنیک و سیلیکون، اشعه آفتاب، هیدروکربن های کارسینوژن و بعضی از بیماری های ارثی.
با متدهای قدیمی (که از لوازم غیرظریف استفاده می شد) گاهی سردردهایی پس از کاشت مو بوجود می آمد ولی با روش های مدرن امروزی و بهره گیری از ابزار میکروسکوپیک و خیلی ظریف این مسئله منتفی شده است.
در واقع اگر شخص دچار سردردهای میگرنی باشد با کاشت موی طبیعی میزان سردرد وی کاهش پیدا می کند. البته در 2-11 شب اول پس ازکاشت مو امکان وجود سردرد خفیف (مثل هر عمل دیگر) می رود که با مسکن های معمولی به سرعت برطرف شده و مشکل خاصی پیش نمی آید.
معین است که کاشت مو برای وضعیت فعلی طاسی بیمار انجام شده و درمان دیگری جز تجویز داروهایی مثل ماینوکسیدیل و فیناستراید (اگر اثر کنند) برای ریزش موهای موجود شخص نمی توان انجام داد . ریزش یا عدم ریزش موهای شخص در آینده در رابطه با وضعیت ژنتیکی وی بوده و ارتباطی با کاشت موی فعلی ایشان ندارد.
لازم به ذکراست که اگر کاشت مو توسط اشخاص فاقد صلاحیت علمی برای انجام این کار حساس انجام شود احتمال آسیب رسیدن به موهای موجود شخص وجود داشته و ممکن است این موها دچار ریزش شوند ولی در هر حال ریزش موی ژنتیکی وی تحت الشعاع قرارنمی گیرد و سیرخود را طی می کند.
تا هر اندازه ای که شخص بخواهد می توان خط پیشانی مو را پایین آورد
خط رویش مو درجلوی سر درحقیقت یک نوارباریک از پوست سربوده که حد فاصل پوست بدون موی پیشانی با پوست کاملاً پرموی ناحیه های پشت این نواراست. طراحی این خط یکسری محاسباتی داردکه مراعات آنها برای حصول نتیجه خوب و طبیعی خیلیمهم است. ازخط رویش مودرجلوی سرتا انتهای چانه را می توان به سه بخش مساوی تقسیم کردکه عبارتنداز:
الف) ازخط رویش مو تا ناحیه بین دو ابرو
ب) ازناحیه بین دو ابرو تا نوک بینی
ج) ازنوک بینی تا انتهای چانه.
این فاصله های به صورت طبیعی 9 – 7 سانتیمتر هستند. مراعات دقیق این محاسبه در طبیعی نشان داده شدن خط موی تازه ای که برای بیمار درست می شود، نهایت اهمیت را دارا است.
عواملی که در طراحی مناسب و درست خط موی جلوی سر از سوی پزشک لحاظ می شوند عبارتنداز:
میزان و نوع ریزش موی سر، سن شخص، شکل کلی سربیمار، احتمال ریزش مو درآینده (و لذا نیاز به جلسات بعدی کاشت مو) و انتظارات بیمار. اصرار بیماربه پایین آوردن زیاده ازحد این خط یا گردکردن بیش از معمول آن موجب غیرطبیعی شدن موهای جلوی سرمی شود و نمای خوبی ندارد. اکثر بیمارانی که با خط موی پیشنهادی متخصص پوست موافقت ندارند، وقتیکه موها درآمدند نظرشان عوض شده و متوجه می شوندکه آن موقع حق با پزشک معالجشان بوده است.
در هرحال اگر هم پس ازدرآمدن موها نارضایتی وجودداشته باشد، همیشه می توان آن را پایین ترآورد یا گردتر نمود ولی اگر این خط از ابتدا بد طراحی شود اصلاح آن خیلی مشکل و گاهی غیرممکن است. طراحی خط موی جلوی سر مطلبی است که اغلب وقت زیادی را گرفته و در مورد محل و شکل آن باید به اندازه کافی با بیمار مشورت شود و هیچگاه درخواست های غیرمنطقی اشخاص موردموافقت قرارنگیرد.
به طورکلی بهتراست که درطراحی خط مو محتاط عمل نموده زیرا همیشه می توان بعداً خط مو را پایین ترآورد ولی بالاتربردن آن خیلی مشکل است. بیماران کم سن غالبا درخواست خط موی پایین تر ازحد نرمال دارند ولی بایستی گفت که ممکن است یک خط موی پایین برای سن 20 سالگی مناسب باشد ولی برای سن 40-30 سالگی زشت و غیرعادی است.
اغلب قانع کردن شخص از این نظر مشکل است. بخصوص بیماران کم سن دارای ریزش موی شدید در صحبت با پزشک نرمش کمتری نشان داده و رسیدن به تفاهم با آنها دشوار است زیرا این گروه سنی راجع به محل مناسب خط موی جلوی سربرداشت نادرستی داشته وچون به شدت نگران وضعیت فعلی خود هستند نمی توانند در مورد آینده خود تصور درستی داشته باشند.
تعداد موهای هرشخص پس از تولد زیاد نشده و با گذشت زمان بصورت نرمال کاهش هم پیدامی کند. پس هر تعداد مو که پیوند زده می شود همان مقدار در می آید و تغییری در تعداد آنها به وجود نخواهدآمد.
موها را می توان از پوست سر برداشت و در آزمایشگاه آنها را تکثیر داد
این مسئله فعلاً در حد تحقیقات و آزمایشگاه بوده و کاربرد عملی پیدا نکرده است. تحقیقاتی که در حال حاضر انجام می شود بیشتر روی این موضوع تکیه می کنند که تعدادی از موهای پشت سر شخص را گرفته و سلول های زایای ریشه مو را از آن ها جدا می کنند. سپس این سلول ها درمحیط کشت آزمایشگاه تکثیر پیدا کرده بطوریکه تعداد آنها به صدها هزار می رسد و در ضمن آنها را با عناصر دیگر ترکیب می کننند تا قدرت رشد آنها افزایش پیدا کند. بعداً این سلول ها به صورت زیر جلدی در ناحیه های طاس تزریق می شوند.
سلول های تزریق شده تبدیل به موهای جدید گردیده و طاسی شخص برطرف می شود. به این متد جدید درمانی، روش FCI گفته می شود. این روش جدید می تواند هم برای رشد و ضخیم شدن مجدد موهای ضعیف شده قبلی شخص مورد استفاده قرار گرفته و هم باعث رشد موهای جدید در مناطق کاملاً طاس و بدون مو شود. نظر به اینکه در این روش محدودیت تعداد موهای قابل کاشت وجود ندارد لذا این امید هست که بتوان در یک شخص کاملاً طاس که فقط دارای تعداد اندکی مو در پشت سرش است، یک سر پر از مو بوجود آورد. با این متد همچنین می توان برای خانم های دارای ریزش مو بصورت گسترده و پخش نیز کاشت مو انجام داد. البته تا رسیدن به نتیجه مطلوب هنوز راه زیادی باقی مانده و این روش در حال حاضر کاربرد عملی پیدا نکرده است.
از موی ناحیه های دیگر (بجز پشت و اطراف سر) شامل ریش، زیربغل، ناحیه تناسلی، سینه، پشت، شکم و دست و پامی توان به عنوان ناحیه دهنده استفاده کرد
موهای مناطق مختلف بدن دارای تفاوت های ساختاری و اساسی با یکدیگربوده و لذا نمی توان از موی هر ناحیه از بدن بجای موی سر استفاده کرد. بهترین مو برای کاشت درمناطق طاس سر، موی ناحیه معینی ازپشت و اطراف سراست. موهای ناحیه های دیگراگرچه ازنظرتئوری می توانند مورد استفاده قرارگیرندولی به دلایل زیر به درد این کار نمی خورند:
الف) برداشت مو از این ناحیه های برای بیمار خیلی مشکل و دردآور بوده و ناراحتی زیادی ایجادمی نماید.
ب) اسکار (جوشگاه) محل برداشت مو از ناحیه های دیگر برخلاف پشت سر (که در زیر خواب موهای بالای محل برداشت مخفی می شود) مخفی نشده لذا همیشه آشکاراست.
ج) رشد موهای ناحیه های دیگر نسبت به موهای سر اغلب کمتر است، این موها غالباً نازک و دارای رنگدانه کمی بوده و بهطورکلی از نظرمعینات رشدی و ظاهری تفاوت های زیادی با موهای سر داشته و لذا عمدتاً مناسب کاشت مو در سر نیستند.
د) پرت شدن موهای ناحیه های دیگر هم در زمان برداشت و هم در حین کاشت نسبت به موهای پشت سر بالاتر است.
به این دلایل بهتراست همیشه از موهای پشت سر به عنوان بانک مو استفاده نماییم و فقط در موارد استثنایی از موهای بدن استفاده کرد.
به دلیل عدم تطابق خصوصیات بافتی و سیستم ایمنی ما بین انسان های گوناگون در صورت استفاده از موهای شخص دیگر این موها پس زده می شوند و نمی گیرند.
غالباً این سؤال پیش می آیدکه چرا پیوند اعضا دیگر بدن مانند کلیه، قلب و غیره پس زده نمی شود؟ جواب این است که اولاً احتمال پس زده شدن پیوند در مورد سایر اعضا بدن هم وجود داشته و بالا است و ثانیاً بیمار برای جلوگیری از دفع عضو پیوند زده شده بایستی تا آخر عمر داروهای ضد سیستم ایمنی مصرف کند. یکی از عوارض مصرف این داروها ریزش مو است ولی چون بیمار به عضو پیوند زده شده نیاز دارد و ادامه زندگی وی وابسته به وجود عضو پیوندی است لذا مجبور است ریزش مو را تحمل نماید ولی در مورد پیوند مو این مسئله صدق نمی کند.
با توجه به اینکه ریزش موی مردانه یک فرآیند دائمی و رو به گسترش است و با درنظرگرفتن محدودیت هایی که در کاشت موی طبیعی وجود دارد بهتراست هنگامی این کار را انجام دهیم که اولاً به اندازه کافی از موها ریخته شده باشد (تا به کاشت مو جواب خوبی بدهد) و ثانیاً ریزش موی شخص به یک مرحله پایدار و تقریباً ثابتی رسیده باشد. دست کم سنی که غالباً برای انجام کاشت موی طبیعی درنظرگرفته می شود 30-255 سالگی است.
این سؤالی است که اکثر مردان جوان مبتلا به طاسی خفیف از پزشک می کنند. پاسخ به این پرسش به فاکتورهای گوناگونی مثل سن بیمار، شدت و نوع طاسی، تاریخچه خانوادگی طاسی و خیلی عوامل دیگر داشته ولی بهطورکلی بهتراست تصمیم گیری را به عهده متخصص پوست خود گذاشته و اگر متخصص پوست به شما توصیه کرد که این کار انجام داده و یا بالعکس آن را به تعویق بیندازید حتماً گوش کرده و در صحبت های وی تردید ننمایید.
برخی از پزشکان پس از انجام کاشت مو از لیزر برای بهبودی سریعتر زخم های موجود استفاده می کنند ولی لیزر ارتباطی به روش برداشت و کاشت مو که اصلی ترین بخش های کاشت موی طبیعی را تشکیل داده و نتیجه های کاشت مو به انجام درست آنها وابسته است، نداشته و اگر کسی ادعا می کند که با استفاده از لیزر برای شما کاشت موی بهتری انجام می دهد، قصد فریب شما را داشته و ادعای ایشان دروغ است.برای داشتن اطاعات بیشتر درباره کاشت مو می توانید به اینجا مراجعه کنید.